3. HAMİDİYE KÖYÜ’NDE NÜFUS YAZIMI

1880 yılından itibaren başlayan, 93 muhacirlerinin göç etme ve yerleşim süreci 10 yıl kadar sürdü. Bu zaman dilimi içinde, Hamidiye Köyü’ne çeşitli tarihlerde 32 ailenin iskan edildiği nüfus kayıtlarından anlaşılmaktadır. Bu ailelerin toplam nüfus sayısını çıkarmak mümkün olmadı. Bazı aileler, burasını beğenmeyerek başka yerlere gittiler, gidenlerin nerelerde yerleştikleri kesin olarak bilinmiyor. Bunlardan, Çüverebuli Ali Çavuş’un Amasya’ya gittiği söyleniyor. Bu şekilde dört ailenin Hamidiye’den ayrıldıklarını tespit edebildik. Geri kalan 28 ailenin ise burada kalarak Hamidiye Köyü’nü oluşturdukları görülüyor.

1905 yılında yapılan nüfus sayımı sırasında, Katip Mehmet Efendi’nin, köyde yaşayanların listesini çıkarıp İnebolu’ya götürerek, nüfusa yazdırdığı rivayet edilmektedir. Bu konuda Halil Turan şöyle anlatıyor:

“O zamanlar bizim köy, İnebolu’ya bağlıymış. Mahkemede, tapuda, nüfusta işi olanlar, Çatalzeytin’den deniz yoluyla, motor bulabilirlerse motorla, bulamazlarsa yaya olarak İnebolu’ya giderlermiş, işlerini gördükten sonra da aynı şekilde geri köye dönerlermiş.
Nüfus yazımı için köyden seçilen heyet, ellerinde listeler ile atlara binip, karadan İnebolu’ya gitmişler. İnebolu’ya varınca ne görsünler, nüfusun önü ana baba günü. Başka köylerden gelenler, nüfusta başka işi olanlar... Millet sıraya girmiş bekliyor.
Nüfus memurunun yanına yaklaşan Katip Dede, Çatalzeytin’den geldiklerini, muhacir olduklarını, köyde işlerinin çok olduğunu söyleyerek, kendilerinin öne alınmasını istemiş. Nüfus memuru da sıraya girmelerini söylemiş. Adamın eli çok yavaş, on dakikada bir aileyi bile zor yazıyor. Bunun üzerine Katip Dede, nüfus memuruna yaklaşıp ‘Benim okumam da yazmam da var, istersen sana yardım edeyim, bizim köyün nüfusunu ben yazayım’ demiş. Katip Dede’nin önüne defteri veren, bizimkilerin kaydının kısa zamanda yanlışsız olarak yazıldığını gören nüfus memuru, defteri kapattığı gibi Kaymakam’a gitmiş. Defteri ve dedenin yazdıklarını göstermiş. ‘Bu adamı buraya alalım, çok işimize yarar’ demiş. Kaymakam, Katip Dede’yi çağırıp İnebolu’da kendisine iş verebileceklerini söylemiş. Katip Dede, köylerinde çok işleri olduğunu ve burada kalamayacağını anlatmış ve işi kabul etmemiş.”

Esasen paraya ihtiyacı olmadığını, çalışmayı da pek sevmediğini, göç sırasında yüklüce bir para ile geldiğini dedem anlatırdı, diyor Halil Turan.